Καλησπέρα αγαπητό περιοδικό schooligans, λέγομαι Γιάννης και είμαι από Κιλκίς. Δεν ήξερα το περιοδικό σας μέχρι που μια μέρα μου το έδωσε ένα φιλαράκι να το διαβάσω, είδα μέσα γράμματα από παιδιά που με έφεραν στην θέση να πω πόσο αχάριστη κοινωνία έχουμε, αλλά και πόσο τρελή... 
Δε λέω, διάβασα και κάποια γράμματα από παιδιά που πραγματικά έχουν δύσκολα εφηβικά χρόνια, είτε από γονείς είτε από σχέσεις είτε από φίλους. Ένα έχω να πω. Σκεφτείτε να ήσασταν σε καιρό πολέμου, φτώχειαs και πείνας όπως είναι τα παιδιά του Κοσόβου, παιδιά τα οποία πήγα και είδα πέρσι σαν φαντάρος που ήμουν. Και δε μιλάω για έναν απλό πόλεμο, μιλάω για ένα σύστημα σκληρής ζωής... 
Στα 19 μου χρόνια βρέθηκα ξαφνικά από την ήσυχη και ζεστή μονάδα μου στην Σπάρτη, στο Κόσοβο. Είδα παιδάκια να πεινάνε και να κλαίνε, να κλαίνε γιατί πριν μια ώρα έπεσε μια βόμβα στο σπίτι τους και σκότωσε τους γονείς τους ή τα αδερφάκια τους. Προσωπικά εγώ ο ίδιος σήκωσα στα χέρια μου έναν 14χρονο Αλβανό του Κοσόβου μισοπεθαμένο, γιατί του επιτέθηκαν εκπαιδευμένα σκυλιά Σέρβων και το δάγκωσαν στην καρωτίδα. Την προηγούμενη βδομάδα τρέξαμε πανικόβλητοι από έναν κρότο που μας πάγωσε το αίμα, λίγα μέτρα πιο πίσω από το χωριό που είχαμε κατασκηνώσει. Ένας παππούς Σέρβος όργωνε με το τρακτέρ του και χτύπησε μια νάρκη... Κομμάτια έγινε, τον βρήκαμε κρεμασμένο στα δέντρα.
Τα εγγόνια του σπάραζαν στο κλάμα, τι να πουν κι αυτά... Τι να πουν γενικά εκεί πάνω τα παιδιά της ηλικίας σας και κάθε ηλικίας; Μπαίνεις στο χωριό τους για περίπολο και τρέχουν γεμάτα χαρά για να τους δώσεις καραμέλες. Σε βλέπουν με τη στολή και το κράνος και κάνουν σαν τρελά από την χαρά τους, τρέχουν στην αγκαλιά σου και σε περικυκλώνουν φωνάζοντας στα σέρβικα «καλός άνθρωπος!»... 
Σας λέω λοιπόν να μην απελπίζεστε γι’ αυτά που σας συμβαίνουν, υπάρχουν και χειρότερα. Εσείς εδώ περιμένετε μη τυχόν χτυπήσει το κινητό σας και σας πει το ταίρι σας ότι χωρίζετε και σας ρίξει σε κατάθλιψη. Εκεί τα παιδιά περιμένουν τρέμοντας μην πέσει βόμβα στο μπαλκόνι τους... 
Γι’ αυτό μην κόβετε τις φλέβες σας, κόψτε το τσιγάρο (κι εγώ το ‘κόψα), μη βαράτε ενέσεις, βαρέστε το κεφάλι σας στον τοίχο. Πού ξέρετε, μπορεί να συνέλθετε, το έχω δει κι αυτό... 
Είμαι 20 στα 21 πλέον και ακόμη κουβαλάω φριχτές εικόνες από πτώματα παιδιών, γέρων και στρατιωτών, εσείς δεν τα έχετε δει αυτά. Σας εύχομαι ποτέ να μην τα δείτε. Ατενίστε το μέλλον με άλλο βλέμμα, εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω. Αυτά είχα να σας πω. Χέστηκα και αν δεν το δημοσιεύσετε, εγώ το έστειλα γιατί νιώθω χρέος απέναντι στην πραγματικότητα...

Καληνύχτα σας.
Γιάννης, Κιλκίς...