Αγαπητοί schooligans... είναι 9/11/07 κι επιτέλους κρατάω στα χέρια μου το απόλυτο περιοδικό ξανά! Γαμάτε και δέρνετε με την περιοδικάρα σας!!!!!! Μέσα στις σελίδες των schooligans παίρνω κουράγιο να συνεχίσω το γαμημένο διάβασμα και τις ακόμα πιο γαμημένες Πανελλήνιες. 
Πριν από εννιά μέρες ακριβώς είχα γενέθλια και συνέπεσαν με την κατάληψη του σχολείου μας. Κατάληψη όχι γιατί «η τυρόπιτα είναι στρογγυλή και δεν ξέρω από πού να αρχίσω», αλλά γιατί το σχολικό μας συγκρότημα καταρρέει μέρα με τη μέρα, γιατί ο λέβητας έχει χαλάσει και εκτός του ότι τρώμε όλο το ψωλόκρυο στη μάπα υπάρχει και κίνδυνος να τιναχτούμε στον αέρα. Τέσπα, ήταν τα καλύτερα γενέθλια ever!!!! Το βράδυ πήγα στο σχολείο με δύο τούρτες που τις τσακίσαμε, ενώ η παρέα μου με υποδέχτηκε τραγουδώντας μου τις ευχές στη μέση του προαυλίου την ώρα που το ετοιμόρροπο κτίριο σειόταν. Εκατό σουβλάκια ψήθηκαν (ευχαριστούμε Πάνο-αισθησιακέ), μπύρες, κρασιά, ρετσίνες ανοίχτηκαν, γελάσαμε μέχρι δακρύων και είπαμε όλα όσα δεν είχαν ειπωθεί μεταξύ μας για πάρα πολύ καιρό (Νίκο, ξανά συγγνώμη). Κατάλαβα ότι το να έχεις δίπλα σου ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνείς και τους νοιάζεσαι είναι η μεγαλύτερη καταξίωση στη σκατοζωούλα μας.

ΥΓ. Η πλάκα είναι ότι ο πατέρας μου και η μάνα μου είχαν ξεχάσει τα γενέθλια μου μέχρι να τους ζητήσω τα χρήματα για τις τούρτες... Ο πατέρας μου και η μάνα μου μού έχουν κάνει απειράριθμα κηρύγματα «περί προδομένων φιλιών»...