Πήγαμε στο προαύλιο και πήραμε μια μπάλα. Να παίξω κι εγώ; Καλύτερα όχι... Ας παίξω, μπορεί να μην πούνε τίποτα... Το «βόλεϊ σε κύκλο» ξεκινάει και ανταλλάσσουμε πάσες, για λίγο νομίζω ότι το έχουν ξεχάσει! Τι ωραία! Είναι όλο το τμήμα μαζί και παίζουμε, δε βριζόμαστε ούτε καβγαδίζουμε! Ίσως να μην είναι τόσο κάφροι, ίσως εγώ απλά να μην τους γνωρίζω καλά... Όχι, τους γνωρίζω πολύ καλά! Έρχεται η μπάλα προς το μέρος μου, πλησιάζω και προσεύχομαι να κάνω σωστή μανσέτα! Ακούω εκείνη την σκύλα, το κακομαθημένο: «Ρε, πάτε καλά; Στην .......δώσατε μπάλα; Πάει το παιχνίδι!!!». Κάνω ότι δεν ακούω και χτυπάω την μπάλα, πήγε στραβά και κάπως ψηλά... Πετάγεται η κοντή bitch: «Ε, δε σας το είπα;!». Μετά από ώρα απραγίας και ανυπαρξίας, κατά λάθος (φυσικά κατά λάθος, ποτέ σκόπιμα) ξαναέρχεται η μπάλα. Πηδάω για να τη φτάσω, αποτυχία! Φεύγει πάνω από το κεφάλι μου! Ακούω τα κλασικά: «Αμάν μωρέ .....,μια χαρά παίζαμε! Μόλις ήρθε σε σένα πάει το παιχνίδι!». Και το μαλακιστήρι καταλήγει: «Εμείς εδώ παίζουμε. Αν θέλεις να διασκεδάσεις, τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία!». Πηγαίνω στην άλλη παραλία, αλλά δε θα ξαναγυρίσω ποτέ...