Δεν ξέρω τι ώρα είναι... Tο ρολόι δεξιά στην οθόνη λέει τρεις και δέκα...
Δε με ενδιαφέρει να κοιμηθώ... Δεν μπορώ να κοιμηθώ εδώ και χρόνια λόγω φοβίας... Η μόνη λύση είναι τα ηρεμιστικά και μετά πάνε τα υπνωτικά, έτσι; Μπράβο μαλάκες! Δεν έφτυσα εγώ αίμα να ξεφύγω από τα ναρκωτικά για να πέσω σε άλλες μαλακίες... Ξεκίνησα τα μαλακά λεγόμενα ναρκωτικά κάπου στα 13, στα 14 είχα εθιστεί, στα 15 τα έσπασα όλα μες στο σπίτι γιατί η λατρεία έγινε συνήθεια και με έπνιξε και άρχισε η μάχη... Ξέρεις πώς είναι να μην μπορείς να λειτουργήσεις; Nα σε λούζει κρύος ιδρώτας και να έχεις παραισθήσεις γιατί δε σνίφαρες σήμερα ή γιατί δεν πήρες το καθιερωμένο τριπάκι; Δόξα τω Θεώ, οι γονείς μου με γλιτώσανε, μου χώσανε τα χαστούκια μου και ήρθα στα ίσα μου, δεν έχω να τους κατηγορήσω για τίποτα, τα πάντα βρίσκονται έξω από την πόρτα σου, απλώνεις το χέρι σου και τα πιάνεις... Είμαι 18 στα 19 τώρα... Πάω ακόμα Γ' Λυκείου... Δεν έχω χάσει χρονιά, απλά άργησα να πάω στο Δημοτικό... Οι Πανελλήνιες πλησιάζουν και μου συνθλίβουν το μυαλό... Από αύριο ξεκινάω διάβασμα και επανάληψη. ΘΑ ΠΕΤΥΧΩ ΓΑΜΩΤΟ... Για εμένα πρώτα, για την οικογένειά μου και τέλος για να βουλώσω τα γαμωστόματα όλων αυτών που με κατάντησαν να σιχαίνομαι το σχολείο, όλων αυτών που από το Δημοτικό ακόμα λέγανε για εμένα... Δεν ξέρω τι έγινε ή τι έκανα... Αλλά πάντα ήμουν το επικέντρο... Τώρα πλέον χαμογελάω και κάθομαι στο θρανίο, εγώ και τα τετρακολόρε μου μαλλιά, τα πολλά και διαφορετικά χαϊμαλιά στους καρπούς μου, τα περίεργα δαχτυλίδια μου και τα ακουστικά από το mp3 να παίζουνε παράφωνα τραγούδια...
Έχω πλέον την παρέα μου και κάποια κοπέλα που μπορώ να ονομάζω κολλητή... Δεν έχω φίλο... από προσωπική επιλογή... Έκανα σεξ στα 14 μου και το γούσταρα τρελά, εδώ και ένα χρόνο είμαι μόνη μου, δεν έχω κανέναν να με αγκαλιάζει τα βράδια αλλά έχω κάποιον και το πάμε σιγά-σιγά... σωστά... Δεν ξέρω αλλά πρώτη φορά νιώθω έτσι... Νιώθω... νιώθω αγάπη... ότι νοιάζομαι... ότι δε φαντάζομαι να με γαμάει αλλά να με αγκαλιάζει...
Η ώρα πάει και μισή... Tα μάτια μου τρελαίνονται και βλέπω φωτοσκιάσεις. Όποτε πιέζομαι πολύ, όποτε δεν αντέχω την κατάσταση, νιώθω ότι θέλω να πιω αλκοόλ, ότι θέλω να βάλω το τριπάκι στο στόμα μου, να το λιώσω σιγά-σιγά και να βυθιστώ στην μαγεία του, αλλά όχι! Ποτέ πια...
Απλά μια καληνύχτα... Έχω να κοιμηθώ κανονικά από τότε που ήμουνα 8 χρονών, από τότε που έπαθα εσωτερική αιμορραγία ενώ κοιμόμουνα. Η μόνη λύση είναι να μείνω ξύπνια ώσπου να αποδιοργανωθεί το σώμα μου και μετά μπορώ να κοιμηθώ για όχι παραπάνω από τρεις ώρες...
Να προσέχετε... Ένα παραλήρημα...

R.S.