Θα αναφερθώ σε κάτι που με εμποδίζει να μπω σε οποιαδήποτε υψηλόβαθμη σχολή: το μάθημα της Έκθεσης.
Δεν περιαυτολογώ, αλλά από μικρή έγραφα. Κι έγραφα όμορφα και αληθινά και όλοι καθηλώνονταν γιατί είχα φαντασία. Αλλά ειλικρινά δεν πάει άλλο... Δεν μπορώ να πιστέψω πώς είναι δυνατόν να γράφω από την A’ Γυμνασίου τα ίδια θέματα σε εκθέσεις. Το περιβάλλον, οι μειονότητες, η ανεξιθρησκία, τα ΜΜΕ. Τουλάχιστον πριν έγραφα τη γνώμη μου. Τώρα πρέπει να γράφω τη δική τους γνώμη. ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ; ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ! ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ ΤΗ ΓΝΩΜΗ; Yποτίθεται πως η Έκθεση πρέπει να δείχνει το μυαλό και τη σκέψη σου, αλλά ΟΧΙ. Μας θέλουν όλους ΦΥΤΑ που θα ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ Έκθεση, αν είναι δυνατόν. Μάθετε κάτι λοιπόν. Η ΕΚΘΕΣΗ ΔΕ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ ΜΑΛΑΚΕΣ. ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΕΙΣ, ΓΡΑΦΕΙΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ. ΚΙ ΕΜΕΝΑ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ Η ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΓΑΜΩΣΧΟΛΗ ΤΟΥΣ. ΕΓΩ ΘΑ ΠΑΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΟΤΙ ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙ. Αυτό πιστεύω, αυτό θα γράψω και ας πάρω και 5. Στ’ αρχίδια μου!