Το τωρινό μου αγόρι μοιάζει πολύ με αυγό. Το πρόσωπό του είναι ένα ακριβές οβάλ σχήμα. Επίσης όλα τα πράγματα που χρησιμοποιεί και σχετίζονται μ’ αυτόν αυγουλοφέρνουν, όπως το στρογγυλίζον κινητό του ή το αμάξι του που έχει το σχήμα ενός γιγάντιου δεινοσαυρικού αυγού. Δεν υπερβάλλω. Ίσως όλα εξηγούνται από τον τρόπο που γνωριστήκαμε: Κυριακή του Πάσχα σε σπίτι κοινών οικογενειακών φίλων τη στιγμή που όλοι κρατούσαν στα χέρια τους κόκκινα Πασχαλινά αυγά και ήταν έτοιμοι για αυγουλοπόλεμο. Βέβαια, μετά κατάλαβα ότι το κακό ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. Mου αποκάλυψε πως από το νηπιαγωγείο μέχρι και την Γ΄ Λυκείου πήγαινε στο ιδιωτικό σχολείο «Αυγουλέα». Το τελικό χτύπημα δόθηκε ένα απόγευμα που πήγα σπίτι του και γνώρισα τη μάνα του: μια κλώσα που όλη την ώρα βάφεται, παρφουμαρίζεται και ασχολείται με το γιο της γειτόνισσας. Ε, σκέφτηκα τότε, αφού τον γέννησε κλώσα, μόνο αυγό μπορούσε να βγει. Φοβάμαι πως αν στο μέλλον παντρευτούμε (γιατί, πέρα απ’ το σχήμα του, όλα τ’ άλλα μ’ αρέσουν), το παιδί μας θα γεννηθεί με τσόφλι. Τι να κάνω;

Bonitinia