Δεν είμαι μαθήτρια. Είμαι από την «άλλη όχθη». Είμαι καθηγήτρια. Δεν έχει σημασία πού. Σημασία έχει ότι πάντα στη ζωή μου αυτό ήθελα να γίνω. Και πως, όταν σας διάβασα σ’ ένα editorial πριν καιρό να συμβουλεύετε νέα καθηγήτρια να «ακούει», αισθάνθηκα πως σε μένα το είπατε… Και πως στην καθηγητική μου ζωή τέτοιους μαθητές ήθελα… Nα σκέφτονται, να ψάχνονται, να μην αρκούνται, να κρίνουν -έστω και να κατακρίνουν- όχι επειδή δε μας χωνεύουν, αλλά επειδή άλλα όνειρα είχαν από τα σχολεία τους και άλλα περίμεναν από μας… Μαθητές που διαβάζουν ό,τι τους αρέσει και ακούνε μουσική που τους εκφράζει… Που προσέχουν τους στίχους των τραγουδιών και γράφουν δικούς τους για να πουν όσα αισθάνονται…
Δεν το παίζω μοντέρνα. Θέλω όμως να πιστέψετε πως δεν είναι όλοι οι καθηγητές σας σαν κάτι τρομακτικές μορφές που περιγράφετε. Πάντα θα υπάρχει ένας καθηγητής που θα ελπίζει σε εσάς, τους μαθητές του τελευταίου θρανίου. Που θα καμαρώνει για σας. Έστω κι αν δεν το μάθετε ποτέ.

Α.Π.Β.