Φωνάζουν.... φωνάζουν συνέχεια... Μάλλον όχι συνέχεια... υπάρχουν και στιγμές ηρεμίας... αλλά αυτές περνούν γρήγορα. Οι άλλες όμως;;; Κάθε λεπτό μοιάζει αιώνας. Πριν πέντε λεπτά σταμάτησαν να φωνάζουν. Άλλα το «σταμάτησαν» είναι σχετικό γιατί σε λίγα λεπτά- ώρες-μέρες- μήνες, θα αρχίσουν να ξαναφωνάζουν.... Και αυτός ο φαύλος κύκλος με σκοτώνει. Κάθε φορά πιο πολύ. Μάλλον εγώ φταίω... Που έχω πειστεί ότι οι στιγμές ηρεμίας προμηνύουν κάτι τελικά. Είναι σαν τα ηφαίστεια. Πριν εκραγούν επικρατεί απόλυτη ησυχία. Ο χαμός που γίνεται μετά όμως καλύπτει όλα τα προηγούμενα. Έχω ακούσει από γνωστούς ότι είμαι το πιο χαμογελαστό παιδί που γνωρίζουν. (Μόλις ξανάρχισαν να φωνάζουν... «Μη με προκαλείς... μη με προκαλείς...»). Και συνεχίζω να γράφω... (και να ακούω). Και προσπαθώ να τους χωρίσω (ίσως θα χρειαστεί να ξαναφύγω από το σπίτι για να τους «ξαναχωρίσω»). Συγγνώμη για την πολυλογία. Δεν τα ‘χω πει όμως αυτά σε κανέναν. (Ακόμα φωνάζουν. Περισσότερο από πριν... «Μπροστά στο παιδί;;; Μπροστά στο παιδί;;;; Μη με προκαλείς...»). 

Κρίμα πάντως... Εγώ ήθελα πάντα να σας στείλω κάτι χαρούμενο, χιουμοριστικό και ανέμελο. Όπως είμαι καθημερινά. Και ίσως όταν όλοι μάθουν τι συμβαίνει να νομίσουν ότι είμαι διχασμένη προσωπικότητα. Πλέον το πιστεύω ότι μπορεί να είμαι. Είμαι υπερβολικά χαρούμενη, ενώ ζω έναν εφιάλτη. Και τώρα κοιμάμαι. Κοιμάμαι πολύ βαθιά. (Συνεχίζουν, ενώ μου υποσχέθηκαν πως για σήμερα τελείωσε...). Αν συνεχίσω να γράφω και δε βάλω ένα τέλος θα γεμίσω παρενθέσεις... Και δεν μου αρέσουν οι παρενθέσεις. Με περνάτε για τρελή μάλλον που ακόμα συνεχίζω. Αλλά ίσως ψάχνω ένα τέλος. Ένα τέλος στον κύκλο που δεν έχει αρχή και τέλος. Καληνύχτα και ευχαριστώ που υπάρχετε. 

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΩ (και το εννοώ).