Είμαι 17 χρονών και αυτά που έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια οι γονείς μου ούτε τα φαντάζονται. Τα βράδια στο Ψυρρή, τα μεθύσια, τα ναρκωτικά, τους καβγάδες. Έχω βρεθεί εκεί που πάνε οι κάμερες από το «Κουτί της Πανδώρας» και δείχνουν την «κατακριτέα» νεολαία της εποχής μας και μετά αρχίζουν όλοι οι ψυχολόγοι και αναλύουν τα αίτια που μας οδήγησαν σε αυτά και μας αραδιάζουν τις καλοφτιαγμένες επιστημονικά τεκμηριωμένες μαλακίες τους. Γιατί οι ίδιοι δεν έρχονται εκεί  τα βράδια; Φοβούνται κάτι; Γιατί δεν έρχονται και οι γονείς εκεί; Μήπως και εκείνοι φοβούνται να δουν σε τι κόσμο ζουν τα παιδιά τους και τι κάνουν τα βράδια; Τι νομίζουν όλοι; Μήπως νομίζουν ότι ζούμε κάπου όμορφα και αυτά που βλέπουν στη τηλεόραση αφορούν τους άλλους και όχι τα παιδιά τους; Βαρέθηκα πια να ζω μέσα στην υποκρισία. Βαρέθηκα τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις. Καπνίζω. Ε, και; Με κάνει αλήτη αυτό επειδή είμαι 17 χρονών και όχι 30; Οι βαθμοί μου είναι άριστοι, οι γονείς μου όμως με θεωρούν παραβατικό στοιχείο. Και δεν είναι μόνο αυτοί. Πολλές φορές βλέπω βλέμματα γερόντων στη στάση όταν ανάβω τσιγάρο. Τι ξέρουν όλοι αυτοί; Ξέρουν τι έχω περάσει εγώ; Ξέρουν τα προβλήματά μου;  

Ανώνυμος