Απόσπασμα από το ημερολόγιό μου:

«Σάββατο 20 Ιουνίου 2009.  Έκανα το δεύτερο τσιγάρο της ζωής μου και το πρώτο που έκανα ολόκληρο με την πρώτη (το άλλο μου πήρε δυο βδομάδες να το τελειώσω...). Ανέβηκα για λίγο στην ταράτσα για να μη με πάρουν είδηση και με ένα τσιγάρο κομμένο στα δύο, ταξίδεψα για λίγο κοιτώντας τον ουρανό. Γύρισα πίσω. Μη φανταστείς, δυο-τρεις ώρες πριν. Εκεί που ο Αλκίνοος με παρέσυρε στον γοητευτικό χορό του. Η πιο μαγική στιγμή ήταν όταν ήρθε λίγο πιο μπροστά στη σκηνή και έπαιξε χωρίς ρεύμα. Εκεί ήταν που σε ολόκληρο το Αρχαίο Ωδείο δεν ακουγόταν τίποτα παρά μόνο η φωνή του. Όταν τελείωσε η συναυλία, αποφασίσαμε να πάμε να τον βρούμε. Μας είπαν ότι είχε φύγει. Εμείς όμως πήγαμε σε κάποια άλλη πόρτα και τον βρήκαμε. Περιμέναμε τη σειρά μας και μπαίναμε λίγοι-λίγοι μέσα στον κλειστό χώρο που καθόταν. Δεν ήξερα τι να του πω. Είχα αρκετά πράγματα στο κεφάλι μου, όμως δεν ήθελα να γίνω κουραστικός. Είχαμε απλώς ένα σύντομο διάλογο, βγάλαμε μια φωτογραφία και είπαμε «καληνύχτα». Αυτό που μου έμεινε από την αποψινή βραδιά ήταν μια αφιέρωση που μου ‘γραψε στο εισιτήριο, το οποίο φυσικά σκοπεύω να φυλάξω για πάντα. Για να είμαι ειλικρινής, μου έμεινε και ένα απειροελάχιστο αίσθημα πικρίας. Ήμουν ένας από τους περίπου πενήντα ανθρώπους που ζητούσαν να τον δουν από κοντά και δεν βρήκα όσο χρόνο ήθελα για να μείνω μαζί του. Αυτός ο άνθρωπος έχει μιλήσει με τα πιο τρυφερά και ουσιώδη λόγια στην ψυχή μου και όσο χρόνο και να μου αφιέρωνε εγώ θα ζητούσα κι άλλο. Όλα αυτά ίσως να ακούγονται λίγο τρελά, αλλά θα ‘θελα να παίξουμε κάποια φορά μαζί κιθάρα, να του δείξω τα κομμάτια μου, να τραγουδήσουμε... Μπορεί και να γίνουν πραγματικότητα κάποια στιγμή. Μπορεί όμως απλά το όνειρο να μείνει όνειρο... Πάντως αν μέχρι χτες αγαπούσα τον Αλκίνοο μια φορά, σήμερα τον αγαπώ χίλιες. Είσαι ο ποιητής των ονείρων μου. Καληνύχτα Αλκίνοε...

Ορέστης