Ξέρεις πόσο πολύ καιρό είχα να κλάψω; Τουλάχιστον δύο μήνες. Ξέρεις πόσο πολύ έκλαψα; Πολλή ώρα... Συνεχόμενη... Άκουγα το ρολόι να χτυπάει και προσπαθούσα να καλύψω τον χτύπο του... Τα μάτια μου σχεδόν πρήστηκαν... Είναι πολύ προσωπικές αυτές οι στιγμές. Αποσύρομαι. Και δε με βλέπει κανείς. Γυρίζω αποφασιστικά το κλειδί στην πόρτα για να το νιώσω. Και μετά καταρρέω. Και είναι πάντα το δίλημμα... Καταρρέεις μόνος ή με παρέα; Το να καταρρεύσεις μόνος είναι το πιο εύκολο. Και το πιο βολικό... Το να καταρρεύσεις μπροστά στα μάτια κάποιου άλλου είναι δυσβάσταχτο μετά. Σ' ανακουφίζει περισσότερο... Αλλά μετά... Μετά το μετανιώνεις. Εκατό τα εκατό. Σε είδε κάποιος. Δεν είναι τόσο απλό. Κατάλαβε την αδυναμία σου. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι καταρρέουμε μπροστά σ' αυτούς που έχουμε ανάγκη, φαντάσου τι όπλο του δίνεις να κρατήσει στα χέρια...