Συγγνώμη μαμά, συγγνώμη μπαμπά, συγγνώμη σε όλους σας τέλος πάντων. Δεν έχω τίποτα πια να σας πω! Σας βαρέθηκα... Βαρέθηκα να με κρίνετε να με στραβοκοιτάτε στο δρόμο, να με δείχνετε με το δάχτυλο και να με κατηγορείτε για τα πάντα. Ψάχνω να βρω κάποιον να με καταλαβαίνει, να ξέρει τη διαφορά ανάμεσα σε χουλιγκανισμό και αναρχία, να μη μπερδεύει τον Marley με την Harley (Έλεος! Τ' άκουσα κι αυτό!). Προχθές καθόμουν σ' ένα παγκάκι και κάπνιζα. Έρχεται μια κυράτσα και μου λέει «ευτυχώς που η κορούλα μου δεν είναι σαν κι εσένα!». Τη ρωτάω «Πόσο καριόλα είσαι κι εσύ κι η κορούλα σου!»; Και αυτή έφερε τους μπάτσους! Μα συμβαίνουν αυτά σε όλους ή μήπως φταίει η οδοντόκρεμα που βάζω στις τζίβες μου;

Νάνσυ, 16