Τι ωραία που θα ήταν... Να έμπαιναν οι καθηγητές μες στην τάξη με ένα χαμόγελο αντί για την παγωμένη «καλημέρα» που μας λένε! Να μας δίνανε ερεθίσματα αντί για εργασίες (που πρέπει να απαντηθούν με αντιγραφή του κειμένου). Να καθόντουσαν και συζητούσαμε τι είναι αυτό που θα θέλαμε να αλλάξει, από το να κάθονται και να κοιτούν το ρολόι τους για το πότε θα χτυπήσει το κουδούνι. Να τους απασχολούσαν κι εκείνους οι προβληματισμοί μας και να αφιέρωναν χρόνο σ’ αυτό. Κι όχι να αγχώνονται για το αν θα βρουν μέρα για το διαγώνισμα και αν θα προλάβουν να βγάλουν την ύλη πριν τα Χριστούγεννα. Αυτό είναι σχολείο; Γιατί αυτό στον κόσμο μου λέγεται αγγαρεία!

Zelatina, Δάφνη