Συχνά ακούω παιδιά να στεναχωριούνται εξαιτίας του διαζυγίου των γονιών τους. Πειράζει που εγώ ανήκω στο άλλο άκρο;;; Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σε αυτήν την οικογένεια πάντα υπήρχαν εντάσεις. Οι γονείς μου πάντα έβρισκαν αφορμές για να μαλώσουν, που τις περισσότερες φορές ήταν και ασήμαντες. Μάλωναν γιατί η μαμά γκρίνιαζε, γιατί ο μπαμπάς ήταν φωνακλάς, γιατί η μαμά έχει δυνατό γέλιο, γιατί ο μπαμπάς έχει black humor και κοροϊδεύει τη μαμά κτλ… Πάντα κάτι υπήρχε να διαταράσσει τα νερά της χαρούμενης και αγαπημένης οικογένειας μας.

Τώρα τελευταία τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Κάθε φορά που μιλάνε μαλώνουν, δεν κοιμούνται μαζί και οι σχέσεις τους στο σπίτι είναι τυπικές. Ο λόγος που μένουν μαζί ακόμη; ΕΓΩ! Αν δεν ήμουν εγώ στη μέση, τώρα θα είχαν τραβήξει διαφορετικούς δρόμους και όλα θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους μας. Έχω βαρεθεί να ακούω τις φωνές τους.. Στις αρχές έκλαιγα και στεναχωριόμουν, τον τελευταίο καιρό όμως απλά δεν νιώθω! Βάζω τη μουσικούλα μου και οι φωνές τους είναι απλά μακριά μου...