Γεια σας. Από καιρό ήθελα να σας στείλω, αλλά πάντα πίστευα ότι δεν είχα τίποτα το ιδιαίτερο να πω. Ούτε και τώρα έχω, απλά ξαφνικά τελείωσα το σχολείο, χάθηκα με φίλους και γνωστούς και δεν έχω σε ποιον να τα πω. Οπότε θα με φορτωθείτε εσείς... Κατάγομαι από την Αλβανία, αλλά όλη μου τη ζωή την έζησα εδώ. Κι όμως νιώθω ότι δεν ανήκω πουθενά. Δεν ανήκω ούτε στην Ελλάδα γιατί δε γεννήθηκα σε αυτήν ούτε στην Αλβανία γιατί κάθε φορά που πάω νιώθω όλο και πιο ξένη, όλο και πιο απόμακρη από τους ανθρώπους εκεί. Κι εκείνοι δείχνουν όλο και πιο εχθρικοί και επικριτικοί απέναντί μου. «Γιατί δε μάθατε στο παιδί να μιλάει σωστά Αλβανικά;»... Κάθε χρόνο το ίδιο βιολί και κάθε χρόνο, όσο και αν μεγαλώνω, η ερώτηση απευθύνεται πάντα στους γονείς μου -εμένα με αντιμετωπίζουν σαν να μην είμαι καν εκεί. Γεια σας λοιπόν, είμαι ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα!

Λέγε με όπως θες, το ίδιο μου κάνει 

Υ.Γ. Παρατήρησα και κάτι άσχημο που κάνω ασυναίσθητα. Κάθε φορά που λέω «είμαι από την Αλβανία», στο «Αλβανία» χαμηλώνει αυτόματα η ένταση της φωνής μου, σαν από ντροπή.