Η νύχτα είναι περίεργη... Βαριέμαι.. Τι καλά που ήταν όταν πήγαινα σχολείο... Υπήρχε στόχος. Τώρα; Το απόλυτο χάος. Σαν να πατάω στο κενό. Όσο για το αύριο; Ποιο αύριο; Υπάρχει αύριο έτσι όπως τα έχουμε κάνει; Το κινητό μου χτυπάει. Ο φίλος μου ο Γιώργος θέλει να δει τι κάνω... Κι αύριο το πρωί θα πάω στο Πανεπιστήμιο, που τόσο πολύ αγωνίστηκα για να μπω. Κι όταν με το καλό σε 4 χρόνια πάρω πτυχίο, ποιος ξέρει; ΜΠΟΡΕΙ τα όνειρα και οι επιθυμίες μου να πραγματοποιηθούν. ΜΠΟΡΕΙ η ευκαιρία που ζητάω τόσο να περιμένει εκεί για να μου δοθεί. ΜΠΟΡΕΙ οι πόρτες που τώρα μοιάζουν κλειστές να ανοίξουν. ΜΠΟΡΕΙ να έχω βρει τον μεγάλο μου έρωτα. ΜΠΟΡΕΙ ο φίλος μου ο Γιώργος να τηλεφωνεί ακόμη τα ξημερώματα για να δει απλά τι κάνω. Τόσες πιθανότητες... Τόσες προσδοκίες... Τόσα όνειρα... Τόσα «ΜΠΟΡΕΙ» που αν προσπαθήσω με όλη μου τη δύναμη και την καρδιά ΜΠΟΡΟΥΝ να πραγματοποιηθούν. Μήπως δεν είναι όλα τόσο μαύρα τελικά; Λέω, μήπως... Μήπως υπάρχει ελπίδα; Λέω, μήπως... Μήπως αξίζει η προσπάθεια; Νομίζω πως αξίζει... Ε; Αξίζει, δεν αξίζει; Καληνύχτα. Α, και χαιρετίσματα από το φίλο μου τον Γιώργο... Τελικά η νύχτα είναι υπέροχη! Καληνύχτα.