Τρεις το βράδυ και μιλάω με την κοπέλα μου που κλείσαμε τρεις μήνες!!! Μπαίνει μέσα ο μαλάκας: «Πάλι μιλάς μ’ αυτήν στο κωλοτηλέφωνο; Άντε μην την πάρω και την ξεχέσω!». Μπαίνει και η άλλη η σκύλα που ψάχνει γι’ αφορμή. «Τι σε πειράζω;» της λέω «δεν έκανα τίποτα κακό...», «Είδες το κωλόπαιδο; Αμέσως να αντιμιλήσει!» και αρχίζει τα γνωστά ουρλιαχτά που κάνουν τα μπαλάκια σου να θέλουν να κρυφτούν. Εγώ μπαίνω στο δωμάτιο μου, δεν αντέχει το κεφάλι μου άλλο τσακωμό, έλεος. Η σκύλα μ’ ακολουθεί, τσιρίζει, γινόμαστε κώλος, φωνάζει και ο μαλάκας. Πλέον έχουν ξεχάσει το λόγο για το οποίο φωνάζουν, φωνάζουν απλώς για να φωνάξουν. Δεν αντέχω άλλο, είναι τελείως ηλίθιοι. Αυτή η ιστορία είναι έτσι από τα τέλη της Έκτης δημοτικού, σχεδόν κάθε μέρα και για άσχετο λόγο. Αύριο θα 'ρθουν να μου πουν συγγνώμη και μαλακίες και το βράδυ θα γίνει η ίδια ιστορία και χειρότερα. Δεν αντέχω άλλο. Ό,τι και να κάνω θα βρουν κάτι κακό να πουν. Δε φτάνει που ζούνε εκατό χρόνια πίσω, είναι και γκαζμάδες. Πήγαμε πέρσι σε μία παιδοψυχολόγο και επειδή τους είπε κάποια πράγματα, οι ηλίθιοι την έβγαλαν άχρηστη τη γυναίκα. Μου ’ρχεται να τους σκοτώσω, κυρίως αυτή τη σκύλα. Δεν αντέχω. Στο τέλος θα πιστέψω κι εγώ ότι είμαι ένα ρετάλι της κοινωνίας, ενώ είμαι μια χαρά παιδί, με τους φίλους μου, την κοπέλα μου που την υπεραγαπώ και με υπεραγαπάει, καλός στα μαθήματα, καλός και στο μπάσκετ. Και όμως, αρχίζω να νιώθω ότι είμαι ένας αληταράς και μισός. Αν γίνεται ας μου στείλει κάποιος κάνα mail να μου πει κάτι, πως δεν είμαι ο μόνος, όχι τις γνωστές μαλακίες «άστους να φωνάζουν»,γιατί δεν μπορώ να μου μιλάνε έτσι κι εγώ να κάθομαι σαν τον μαλάκα. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας παιδιά.

Α, 15 χρονών