Είμαι εδώ και ένα μήνα στο εξωτερικό εξαιτίας της δουλειάς της μάνας μου. Είχα επιλογή να αρνηθώ αλλά δεν μπορούσα να της το κάνω αυτό... Ήταν μεγάλη ευκαιρία για εκείνη. Τώρα, όμως, δεν είμαι χαρούμενη με την απόφαση που πήρα τότε. Καθόλου. Δε λέω, είναι κάτι διαφορετικό, πολύ διαφορετικό... Αλλά όλοι οι συμμαθητές μου είναι πολύ περίεργοι… Ευγενικοί είναι, δε λέω. Μου μιλάνε, με κάνουν να νιώθω άνετα, αλλά δεν είναι φίλοι!!! Και δε νομίζω ότι μπορούν να γίνουν... Όλοι οι καθηγητές είναι καλοί, πολύ καλοί, καμία σχέση με τους Έλληνες. Δεν κάνουν ένα απλό και στεγνό μάθημα. Σε κάνουν να σκεφτείς, να ενδιαφερθείς... Και δεν τους νοιάζει για τις εξετάσεις!!! Αλλά όσο καλά και καινούρια να είναι όλα αυτά, εγώ θέλω τα παλιά. Τους παλιούς μου συμμαθητές, τους φίλους μου, ακόμα και αυτούς που δεν πήγαινα... Θέλω τους παλιούς μου καθηγητές. Να με μαλώνουν, να με βρίζουν γιατί εγώ αυτό είμαι. Είμαι Ελληνίδα και δε συμβιβάζομαι με τους κωλοφλώρους του εξωτερικού... Τέλος πάντων. Δύο χρόνια είναι αυτά, θα αντέξω. Ευχαριστώ που με ακούσατε, δε με πολυνοιάζει να το δω δημοσιευμένο. Υ.Γ. Όταν ήμουν στο παλιό μου σχολείο στην Ελλάδα, ευχόμουν να έχω κενά. Τώρα όποτε έχω είναι αβάσταχτα… Τι να τα κάνεις αν είσαι μόνος σου; Εεε; Οπότε γράφω σε σας. Έτσι, για να νιώθω λίγο πιο… ΕΛΛΑΔΑ.