Καθαρίζοντας φασολάκια στο μπαλκόνι πριν λίγο, θυμήθηκα τη χθεσινή φάση που παίχτηκε με την μάνα μου. Άρχισα να της παραπονιέμαι πως στα πέντε πράγματα που μου λέει να κάνω αντί να μου πει μπράβο για τα τέσσερα που έκανα καλά, μου φωνάζει για το ένα που δεν έκανα. «Μμμ… σιγά τα καλά που κάνεις!!!» μου λέει, «δες το σαλόνι, σαν να έπεσε βόμβα είναι». Εν τω μεταξύ στο σαλόνι το μόνο ακατάστατο πράγμα ήταν ο καναπές που είχε κάτσει η μικρότερη αδερφή μου!!! «Ε όχι!!!» της λέω, «Τώρα θα δεις πώς είναι το σαλόνι όταν πέφτει βόμβα!». Άρχισα σηκώνοντας τα χαλιά, συνέχισα χαλώντας τα καλύμματα από τους καναπέδες, έριξα τις καραμέλες από ένα βάζο στο πάτωμα συν κάτι φρούτα που ήταν στο καλάθι, έριξα τις κορνίζες και γενικά έγινε του Ιράκ στο σαλόνι! Ενώ τα έκανα όλα αυτά της έλεγα «Να!! Να μάθουμε να εκτιμούμε κάποια πράγματα σε αυτό το σπίτι επιτέλους!!». Εκείνη στην αρχή με απειλούσε λέγοντας πως εγώ θα τα φτιάξω μετά και άλλες τέτοιες παπαριές. Αφού είδε όμως ότι δε σταματούσα, άρπαξε μια ζώνη και ετοιμάστηκε να με κοπανήσει, οπότε πείστηκα πως ήταν καιρός να σταματήσω… Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο παιδί από το 11ο τεύχος που έκανε το δωμάτιό του λαμπόγυαλο και με έκανε κι εμένα να κάνω το ίδιο... Μεγάλε, τα σπας σε λέω!!!!!!!!! Στην κυριολεξία!!!! Ευχαριστώ πολύ που με αντέξατε.

Σαλόνικα Σίτυ