Είμαι στο τρένο και γυρίζω στη Λαμία. Πριν ένα χρόνο που πέρασα στο TEI Φυσικοθεραπείας ονειρευόμουν να ζήσω αυτό που όλοι λένε «φοιτητική ζωή». Και τι βρήκα; Mία κωλόπολη και έναν μονίμως συννεφιασμένο και καταθλιπτικό ουρανό, κι έναν κόσμο γεμάτο προκατάληψη για μας τους «πρωτευουσιάνους». Σ' όσα μέρη δοκίμασα να πάω, τα βαρέθηκα σε μια βδομάδα. H καθημερινότητα μου είναι κλεισμένη σε μια γκαρσονιέρα. Ζω για τη μέρα που θα φύγω για πάντα από δω και θα γυρίσω στην Αθήνα.