Dear Schooligans,
Σας γράφω για να σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου. Λοιπόν, εγώ πιστεύω εις έναν Θεό... Τον εαυτό μου! Όσο αλαζονικό κι αν ακούγεται αυτό. Κανείς και τίποτα δεν πρόκειται να μου χαριστεί, αν δεν κάνω εγώ κάτι γι' αυτό, αν εγώ δεν προσπαθήσω και δε θυσιάσω τα πάντα.
Τι να πιστέψω, δηλαδή; Ότι όλοι αυτοί που ανάβουν λαμπάδες και κεριά και ξημεροβραδιάζονται στις ολονυχτίες και τους εσπερινούς πετυχαίνουν κάτι; Ή ότι όλοι οι δυστυχισμένοι και οι κακομοίρηδες του κόσμου υποφέρουν γιατί δεν πιστεύουν στο δικό μας «αληθινό» θεό, αλλά σ' έναν «άλλο» που δεν υπάρχει; Μπούρδες! 
Η θρησκεία είναι μια μορφή υποταγής. Δέχεσαι ότι κάποιος άλλος είναι ανώτερος από εσένα και ότι αυτός καθορίζει τα πάντα στη ζωή σου. Ωραία. Αφού λοιπόν το δέχτηκες, κάτσε τώρα σπίτι σου να προσεύχεσαι όλη μέρα και περίμενε τον μάγκα από ψηλά να κάνει τα θαύματά του για πάρτη σου, για να στο πω απλά. Κι άμα γίνει τίποτα, γράψε μου. 

Ανώνυμη