Τι είναι αυτό που σε κάνει παιδί; Είναι η εμφάνιση; Ο τρόπος που μιλάς; Τα τραγούδια που ακούς; Οι σκέψεις που κάνεις; Τα συναισθήματα που νιώθεις; Ή ότι έχεις ακόμα τη δυνατότητα να τα νιώθεις;

Είμαι 17 χρονών. Στα μάτια των άλλων μοιάζω 20. Δε βρίζω, δε λέω «μαλάκα». Μπορώ να γράψω ό,τι μπούρδα θες στην Έκθεση και να πάρω 17-18. Ακούω Ξύλινα Σπαθιά. Νιώθω τύψεις που σας γράφω αντί να διαβάζω για Πανελλήνιες. Έχω να νιώσω κάποιο συναίσθημα (εκτός της οργής, της απόγνωσης και της στενοχώριας) κοντά ένα χρόνο. Πληρώ τους όρους για να λέγομαι παιδί;

Η καρδιά μου έχει μαυρίσει. Ξέρεις γιατί; Γιατί τους άφησα να πάρουν το παιδί από μέσα μου. Γιατί δε στο κλέβουν οι άλλοι, εσύ τους αφήνεις. Είμαι 17 χρονών και δεν είμαι πια παιδί. Έπαψα να είμαι τη μέρα που πίστεψα πως η αγάπη είναι μόνο αυτή που βλέπεις στις ταινίες, πως τα δάκρυα είναι ντροπή, πως υπάρχει μόνο ό,τι ακούγεται, πως δε θα επιζήσω αν δε γίνω σαν όλους τους άλλους.

Schooligana