4 συνάνθρωποί μας δολοφονηθήκαν σήμερα στη Marfin... Οι δολοφόνοι; Ο καθηγητής στο σχολείο μου που δε θα έπρεπε να είναι καθηγητής... Ο δημόσιος υπάλληλος που ξύνεται... Ο πατέρας που παρακαλάει τον από πάνω να βολέψει το παιδί του... Ο απέναντι που έχει χτίσει παράνομα... Εγώ που είμαι 18 και που θα 'πρεπε να είμαι έξω στους δρόμους.... Που κρύβομαι πίσω απ' το δάχτυλό μου όταν λέω «έχω να διαβάσω... δίνω πανελλαδικές και δεν μπορώ να κατέβω». Εγώ… εσύ... όλοι μας… που αφήσαμε 4 ανθρώπους να πεθάνουν... Μετά τολμάμε να πούμε με στόμφο «ο αγώνας δε θα είναι αναίμακτος»… Μωρή ηλίθια, αυτά να τα πεις στις οικογένειες που ετοιμάζουν
φέρετρα σήμερα... Γυρνάω από το φροντιστήριο, ανοίγω την τηλεόραση, ακούω τον Καρατζαφέρη να μιλάει, αρχικά νευριάζω, θέλω να τον αρχίσω στα μπουκέτα... Ύστερα... ύστερα κοιτάζω γύρω μου και τα βλέπω όλα μαύρα...
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη... ντρέπομαι.. θέλω να με φτύσω... Πώς τόλμησα να ονειρευτώ ότι εγώ είμαι αυτός που θα αλλάξει τον κόσμο....
Έπρεπε να πεθάνουν 4 άνθρωποι για να τα σκεφτώ όλα αυτά. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου... Σιχαίνομαι τις ιδέες μου...
Σιχαίνομαι όλη αυτή τη βρωμιά... Και πιο πολύ σιχαίνομαι εσένα... Που απλά πιστεύεις πως έχω δίκιο....

V