Κλήση...
-«Έλα ρε, πού είστε; Nα 'ρθω;»
-«Όχι, κάτσε σπίτι, γίνεται της πουτάνας»
-«Μα ρε...». Πέφτει η γραμμή...
Παίρνω την κάμερα και κατεβαίνω στο δρόμο. Φτάνω στο παρκάκι των Εξαρχείων. Kαμιά δεκαπενταριά μπάτσοι έχουν συλλάβει κάτι τύπους... βγάζω φωτογραφίες. Σε κάποια φάση ένας μπάτσος μού κάνει νόημα, «Πόσες θα βγάλεις;!», «Όσες θέλω ρε μαλάκα!» λέω από μέσα μου και απλώς τον αγνοώ φεύγοντας απ'τη γωνία που 'χα κάτσει. Λίγο πιο κάτω, κάδοι πεταμένοι για οδοφράγματα.
Σε λίγο μια διμοιρία περνάει από μπροστά μας και στήνεται στη γωνία. Εντολές απ' τους ασυρμάτους, φάτσες συνοφρυωμένες που προσπαθούν να σου επιβληθούν (ίσα μωρή εξουσία!)...
Φεύγουν. Τα πράγματα ηρεμούν κάπως. Κάθομαι σε μία γωνία στο παρκάκι, στρίβω τσιγάρο και απλώς παρατηρώ.
Ένα πρεζάκι μού κάνει τράκα και από πίσω μου περνάει μια γυναίκα μ' έναν τύπο γύρω στα 50 που σχολιάζει γελώντας: «Όλοι σ' αυτή τη χώρα είναι τρελοί κι εγώ διδάσκω Μαθηματικά!». Κάτι παιδιά τρέχουν, βρίσκουν δικούς τους, σταματάνε... «Έγινε χαμός στη Σταδίου!», «Ρε μαλάκα, μήπως ήταν μούφα το σκηνικό με τους νεκρούς;»,
«Τι λες ρε; Είδα την τράπεζα να καίγεται με τα μάτια μου!»...
Σειρήνες περιπολικών... τηλέφωνα, «..μην ανησυχείς καλά είμαι». Λίγο πιο πέρα κάποιος ποτίζει κάτι φυτά, ο άλλος ψάχνει λεφτά για τη δόση του κι ένας τρελός κλωτσάει μια μπάλα... ξεφούσκωτη...
Σε λίγο κανείς δε θα θυμάται όσα έγιναν σήμερα και όλοι θα συνεχίσουν τις ζωές τους αραχτοί σε κάποιον καναπέ, αγκαλιά με τα χρέη τους και τη μιζέρια τους μπροστά από κάποια τηλεόραση. Μόνο αργότερα θα θυμηθούμε πως πρέπει πάλι να βγούμε στους δρόμους, για έναν Αλέξη που κάποτε χάθηκε άδικα και για τους ανθρώπους αυτούς που σκοτώθηκαν... και για μας που ζούμε ακόμα σε μια χώρα που δε μας αφορά γιατί πρώτη αυτή μας αγνοεί. Με μια παιδεία σάπια που καταστρέφει τα παιδιά της. Με κάτι γονείς αφηρημένους, στον κόσμο τους... Σ' έναν κόσμο που εσύ στ' αλήθεια δεν ανήκεις κι ας τρέχουν υποτίθεται όλη μέρα για σένα... για να μπει στο σπίτι χρήμα... Όχι άλλο χρήμα! Φτανει!
Απολογισμός; 3 νεκροί; Λάθος! Λάθος κύριε εκφωνητά!
Έντεκα εκατομμύρια οι νεκροί...
Κι εγώ καθισμένη στο ίδιο σημείο... Ο τύπος τελείωσε το πότισμα, το πρεζάκι χάθηκε... Και ο τρελός, ακόμα κλωτσάει μια μπάλα... ξεφούσκωτη...

Lacrima