Hello, πάω Β' Λυκείου και είπα να σας γράψω για να βγάλω από μέσα μου κάποια πράγματα. Δυστυχώς μένω σε έναν δήμο της Θεσσαλονίκης με ηλίθιους κατοίκους. Στο δήμο αυτό υπάρχει ένας νόμος: ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΜΗΧΑΝΑΚΙ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ. Γι' αυτό και μισώ όλα σχεδόν τα παιδιά από 16 και πάνω. Δεν έχω βρει κανέναν που να ταιριάζω πραγματικά και αυτό με σκοτώνει.

Όμως, όταν διαβάζω το Schooligans βλέπω πως υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα. Το κακό είναι ότι είμαστε διασκορπισμένοι και αυτό με κάνει να νιώθω μόνος σε έναν άγνωστο πλανήτη. Ζηλεύω τον αδερφό μου που έχει παρέες και θέλω να του μοιάσω. Προσπαθώ να βρω κάποιον σαν εμένα, αλλά ο ένας είναι χειρότερος απ' τον άλλον. Είναι τόσο κακό δηλαδή που δε σηκώνω τον γιακά στο πουκάμισο ή που δεν έχω μηχανάκι;